پاسخ سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروق به دو نوع تمرین شنا در شرایط هایپوکسی در مردان جوان

زمینه و هدف: فعالیت ورزشی و شرایط هایپوکسی مهمترین عوامل موثر بر عامل رشد اندوتلیال عروق (vegf) می باشند. هدف تحقیق حاضر، شناخت پاسخ سطح سرمی vegf و ضربان قلب به یک وهله تمرین شنای کرال سینه با کنترل تنفس و لوله تنفسی در مردان جوان بود. روش بررسی: ده شناگر مرد، در این تحقیق شرکت نمودند. ضربان قلب آزمودنی ها قبل، بلافاصله پس از هر تکرار و یک دقیقه بعد از اتمام هر تمرین اندازه گیری شد. نمونه گیری خون، قبل، بلافاصله، 2 و 48 ساعت پس از اجرای هر تمرین انجام شد. داده ها با آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0p< تحلیل شد. یافته ها: هر دو تمرین شنا، منجر به افزایش معنی داری در سطح سرمی vegf بلافاصله پس از تمرین شد (0001/0=p در هر دو تمرین) و در 2 و 48 ساعت پس از تمرینات به سطح پایه بازگشت (99/0=p در هر دو زمان). ضربان قلب پس از تمرین در تمام بازه های زمانی به طور معنی داری افزایش داشت (0001/0=p). از طرفی اختلافات سطح سرمیvegf (30/0=p) و ضربان قلب (98/0=p) بین دو تمرین معنی دار نبود. نتیجه گیری: به نظر می رسد، یک جلسه تمرین شنای کرال سینه با کنترل تنفس و لوله تنفسی، احتمالا از طریق افزایش ضربان قلب و ایجاد هایپوکسی منجر به افزایش سطح سرمی vegf می شود. این یافته ها ممکن است بینش نوینی را در راستای فرآیند مولکولی افزایش چگالی مویرگی و متعاقبا افزایش توان هوازی در پاسخ به چنین تمریناتی پدید آورد. بر اساس یافته های مطالعه حاضر، این تمرینات برای شناگران توصیه می شود. کلید واژه ها : تمرین شنا، کنترل تنفس، هایپوکسی، عامل رشد اندوتلیال عروق، آنژیوژنزیس وصول مقاله :19/11/93 اصلاحیه نهایی:18/1/94 پذیرش:24/1/94